سیاست‌مدار باید کمدین باشد!
قبل‌ترها از نویسنده‌ای خواندم که سیاست‌مدار باید اهل کمدی و شوخی باشد چرا که خیلی چیزها را جز با شوخی و خنده نمی‌توان مرتفع کرد.
امروز فکر می‌کنم نه تنها سیاست‌مداران، که هر کس که کار مدیریتی در جایی انجام می‌دهد باید شوخ‌طبع باشد و به کمدی علاقمند… کمدی را به آن معنای دقیق سینمایی می‌گویم که زهرخندی است به روزمرگی‌ها و رویدادها.
اصلاً اگر به جنگ‌های تاریخ نگاه کنیم، آیا هیچکدامشان دلیلی جز بیش از حد جدی‌گرفتن اتفاقات داشته؟ آن یکی چیزی گفته و این یکی به جای آن که در جوابش بگوید «زرشک»، لشکری روانه کرده و جمعی را به مرگ، جمعی را به بیوگی، و جمعی دیگر را به یتیمی کشانده.
نمی‌گویم بر سر ارزش‌ها نباید جنگید و مبارزه کرد اما وقتی اینقدر در عرفانمان، که از ارزشمندترین میراث گذشتگانمان است، از کم‌ارزشیِ دنیا گفته شده، چرا آمار درگیری‌های خیابانیمان اینقدر زیاد است؟ پزشکی قانونی در سال ۱۳۹۴ روزانه حدود ۱۶۰۰ پرونده‌ی نزاع خیابانی داشته که حدود ۳۰۰تای آن مربوط به همین تهران است و این عدد در سال‌های اخیر بیشتر بوده. پلیس هم اعلام می‌کند که بهانه‌ی اصلی این دعواها فحاشی و توهین، جای پارک، و مسائل مربوط به رانندگی است.
دنیای دیجیتالیمان هم کم از دنیای فیزیکی ندارد. یک نفر حرفی در گروهی یا کانالی می‌نویسد و طومارهای تندی و خشونت است که در جوابش ارسال می‌شود. (و کاش پزشکی قانونی‌ای داشتیم که آمار این خشونت‌های رفتاریمان را در می‌آورد و پایان‌نامه‌هایی که اثرات آن‌ها را بر سلامت روحی و روانیمان می‌سنجید.)
در برابر این رفتارها، اولین تصویری که به ذهنم می‌آید، تصویر Heath Ledger و کاراکتر جوکر او است که در شوالیه‌ی تاریکی یادآور می‌شود why so serious ؟
می‌دانم در شرایط احساسی، تصمیم عقلانی آسان نیست. اما در شرایط عقلانی می‌توان تصمیم‌هایی گرفت که کمتر احساسی شد: جای پارک، رانندگی، نمره‌ی درسی که ناعادلانه رد شده، حرفی که بی‌ملاحظه گفته شده، چرا باید ارزش خشونت و دعوا داشته‌باشد؟
دقت کرده‌اید که در جوامع شادتر و مترقی‌تر چقدر فرکانس جملاتی با مضمون that’s ok زیاد است و در بین ما چقدر کم؟
چقدررر جالب بود😍👌 مثل همیشه لذت بردم
بیشتر بنویس
ممنون الهه جان…
امیدوارم بتونم اینجا رو محفل دوستداشتنیای بکنم.